برای نجفی!

انتخابات فرصت خوبی است تا قدرت سیاسی کشور از دست جناح و افرادی خاص در بیاید و یک بار دیگر به دست مردم سپرده شود و مردم هم دوباره این قدرت را به کسانی بدهند. در اصل انتخابات فرصتی است که افرادی دوباره از پسِ تخریب ها ، تضعیف ها و اتهام های دولت های مختلف بیرون بیایند و در فضایی آزاد خود را به انتخاب مردم بگذارند.

این انتخابات و از همه مهمتر نتیجه ی دلخواه و دوست داشتنی آن برای اولین بار این فرصت را به من داد تا با افرادی آشنا شوم که چند سال قبل از تولدم ؛ یا وقتی کودک بودم ؛ کارهای بزرگی در این مملکت کردند. من در این انتخابات ولایتی را ؛ عارف را و روحانی را دوباره شناختم. و شناختم که چه قدر هستند.

پس از انتخابات هم در قالب جلسات رای اعتماد وزرا فرصتی شد تا با بسیاری دیگر از این بزرگانِ مظلوم رو دوباره بشناسم... من بغض زنگنه و نگاه های نعمت زاده را دیدم.

در این میان نقدهای منتقدین محمد علی نجفی وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش را که دیدم فهمیدم یک آدم چه قدر می تواند مظلوم باشد. من 2 سال دیگر در دبیرستان علامه حلی به عنوان دانش آموز خواهم بود ؛ ولی نجفی را در ذهنم همچون منجی ای برای خیلی از مشکلاتمان تداعی کرده بودم... اما نشد که بیاد.

نمی دانم چه بود ؛ خط و خط بازی سیاسی بود ، تحجّر بود ؛ نمی دانم هر چه بود و هر چه شد ، از این به بعد دوستت دارم مرد ؛ خوش آمدی به قلب ما.