سیاست و دانشجو ، رابطه ای که مظلوم مانده است!

دیروز آیین ورودی دانشکده فنی بود ، ابتدا مقدمه ای درباره ی دانشگاه تهران و به خصوص دانشکده فنی صحبت شد و سوابق و افتخاراتش و جایگاهش هم نزد بزرگانی که در آن تحصیل کرده اند و هم نزد خارجی هایی که وظیفه شان رتبه بندی دانشگاه ها و دانشکده هاست و البته گفته شد دانشکده فنی با ۸۰۰۰ نفر دانشجو خود دانشگاه صنعتی بزرگی است و فقط به خاطر نام پرافتخار دانشگاه تهران است که ترجیح میدهد همواره تحت لوای این نام فعالیت کند.

ادامه ی مراسم اختصاص داشت به معرفی انجمن های علمی و تشکل های فرهنگی،سیاسی دانشجویان. ابتدا آقایی که دبیر انجمن های علمی دانشگاه تهران بود پای تریبون آمد و از انجمن شان گفت و این که این انجمن های علمی قطب فنی اند و به صورت مستقل به علم افزایی ، حل مسئله و کارآفرینی و درآمدزایی می پردازند، و بعد از صحبت هایش ، نوبت به رییس انجمن اسلامی دانشکده فنی رسید و وقتی پای تریبون آمد سخنرانی محکمش را آغاز کرد.

اقایی رییس انجمن اسلامی ابتدا هشدار داد به آنان که دوست دارند دانشگاه غیرسیاسی باشد و در عوض در این فضای خفقان اهداف پلید خود را پیش ببرند و در ادامه هم راستش دیگر نفهمیدم چه گفت ، فقط یک یادی حماسه گونه از رییس مظلوم دولت اصطلاحات کرد و بد و بیراهی مودبانه به فضای گذشته کشور کرد و تعریفی نه چندان قوی از روحانی و ... بعد هم در میان تشویق حضار پایین آمد!

بعدش نوبت به آقای رییس بسیج دانشکده فنی رسید ، ایشان هم وقتی آمد اول یک کم به این که فنّی مهد مهندسی کشور است شک وارد کرد و ویژگی مثبتش را این که "قبلا جای خوبی بوده است" عنوان کرد و در ادامه هم از این که نفرات برتر کنکور در مدرسه های غیرانتقاعی اکثرا پرورش یافته اند و وارد دانشگاه های دولتی می شوند انتقاد کرد و از عدم رسیدگی به مناطق محروم گفت و بعدش هم راستش نفهمیدم چه گفت فقط آن وسط ها گفت که رییس دانشگاه تهران با یک صهیونیست دیدار کرده است چند روز قبل و این که دکتر فرجی دانا اسناد بسیج دانشکده فنی را در مجلس نشان میداده است.

بعدش هم آقای معاون فرهنگی دانشکده فنی تشریف آوردند و گفتند که آقاجان با ما مشکل دارید چرا اعتبار دانشکده فنی را می آورید پایین و این رتبه بندی ها را ما که نگفته ایم فلانجا گفته است و...

در طوفان سخنرانی های آیین ورودی ، آنچه گم شده بود ذات سیاست بود! این که چرا دانشجویی که یک روز است از دانش آموزی خارج شده است و تا دیروز مادرش لقمه ی نان و پنیر برایش در کیف می گذارد باید درباره ی سیاست حساس باشد ، چرا باید خود را شریک در روند های سیاسی کشور بداند؟ اصلا چرا باید به این حرف ها گوش دهد؟!

بیشتر این شوی سیاسی برای از خجالت هم در آمدن این تشکل ها بود و نه برای دانشجو و دانشجویی که تازه دانشجو شده است...