یادداشتی بر "بوی خوشِ زن"

"بوی خوشِ زن" فیلم درامی است به کارگردانی مارتین برست که بوی خوش زن را می توان درخشان ترین بخشِ کارنامه اش دانست. فیلم با نمایی از یک مدرسه آغاز می شود، داستان با دانش آموزانی آغاز می شود که دارند برای تعطیلات عید شکرگذاری خود برنامه ریزی می کنند، از اون صحبت ها و برنامه هاشان می شد حدس زد که از قشرِ مرفهِ جامعه هستند، در همین حینِ پسرکی دیده می شود که آگهی استخدام پرستاری روی قابِ مدرسه می بیند.

او وظیفه دارد از مردی میانسال که به علت حضور نابینا شدن از ادامه خدمت بازنشسته شده مراقبت کند، سرهنگی بازنشسته که آل پاچینو نقش او را بازی می کند، مردی جدی با قدرت ماورائی که می تواند علاوه بر نابینا بودنش اتفاقاتِ پیرامونش را لمس کند.

از نظرِ داستانی فیلم آنقدر راضی کننده نیست، لااقل برای من این چنین دادگاه های مدرسه ای و مدیر های مقتدر و اختیاراتی که مدرسه دارد خیلی جذاب و باور پذیر نیست، ولی بازی آل پاچینو خارج العاده است. او که به زبانِ بدن و ارتباطات چشمی بی نظیرش شهره است در این فیلم در نقشِ یک نابینا بازی ماندگار از خود به جای گذاشته است.

انتهای فیلم هم به شدت شعارگونه است، یک سخنرانی بی عیب از "کلونل" رای هیئت داوری را به نفع پسرک تغییر می دهد و در آخر هم با زنی آشنا می شود که علوم سیاسی درس می دهد.

فیلمساز کلّ توانش را برای ساختِ شخصیت کلونل گذاشته است و اتفاقا خیلی هم خوب در آمده و در این میان بازی با کیفیت و عالی پاچینو نقش بسیار تاثیر گذاری داشته است.