علیرضا

نوشته هایی پراکنده درباره چیزهایی که فکر می کنم باید بگویم!

علیرضا

نوشته هایی پراکنده درباره چیزهایی که فکر می کنم باید بگویم!

علیرضا

واعظ مکن نصیحت شوریدگان که ما

با خاک کوی دوست به فردوس ننگریم

چون صوفیان به حالت و رقصند مقتدا

ما نیز هم به شعبده دستی برآوریم

از جرعه تو خاک زمین در و لعل یافت

بیچاره ما که پیش تو از خاک کمتریم

طبقه بندی موضوعی

۱ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «هاتف علیمردانی» ثبت شده است

یادداشتی بر "مردن به وقت شهریور"

دوشنبه, ۱۹ مرداد ۱۳۹۴، ۰۱:۰۴ ق.ظ

فیلم مردن به وقت شهریور اثر هاتف علیمردانی چهارمین اثر وی در قامتِ کارگردانِ فیلم سینمایی است که دغدغه ی نسل جوان را دارد. بسیار شتابزده و سطحی خواسته است دغدغه های هم نسلان من را مطرح کند و در این راه نه تنها موفق نبوده، بلکه ملقمه ای از مطالبِ سطحی به ایده ی کلّی داستان ضربه ی جدّی زده است.

فیلم درباره ی پسری به نام "سینا" است که نوید لایقی مقدم آن را بازی می کند ، او که ظاهری مظلوم و "بچه مثبت" دارد ، رپر است و با پسری تبه کار به نامِ MJ آشنا می شود که حسام محمودی بازیگرش است، روابط این دو آن چنان عمیق می شود که دوستی ای بینشان شکل می گیرد که کلِّ خانواده ی سینا من جمله خواهرش را تحت تاثیر قرار می دهد. 

فیلم همه چیز دارد! پسری پشت کنکوری که قربانیِ نظامِ مقایسه محور و کثیف آموزشی ایران است، همزمان رپر است و کیبرد می زند، مشکلاتی با پدرش دارد، برادرش ام اس گرفته، مادرش رهایشان کرده و به خارج رفته، گرفتار رفیق ناباب می شود، عاشق می شود، با خواهرش مشکلاتی دارد و روابظش با نا مادرشی اش رابطه ی عجیبی است.

تک تکِ این ویژگی ها و اطلاقِ آن به شخصیت اصلی نیازمند عمق دادن و بسترسازی مناسب است، ولی فیلم بی توجه به آن چه می گوید حرفش را میزند و فرار می کند. از اشتباهات مسلّم در دیالوگ گرفته مثل "فیسبوک داری" یا "دوست دختر داری" تا موارد عجیب در صحنه آرایی مثل به هم ریختگی های تصنعی، خود گوشه ای از اشتباهات فیلم است.

بازیِ نوید لایقی مقدم بسیار مصنوعی و غیرقابل باور است، او که البته توجه ویژه ای روی زبانِ چهره اش گذاشته است ، از وضعیت بدن و به خصوص دست ها غافل شده است البته نمی توان خرده ای بر وی گرفت، کارگردان نسبت به انتخاب موسیقی درست، حالات مناسب و... بسیار بی دقت عمل کرده است.

شاید خیلی از دیالوگ ها و صحنه های فیلم برای کسانی که به فضای امروزی ترِ موسیقی های زیر زمینی آشنا نیستند ، بی اشکال باشد، اما این که کسی که داعیه ی رپر بودن دارد، در کلّ فیلم حتی یک آهنگ رپ گوش نمی دهد؛ یا این که شخصی لقبِ مشخص و گذارده شده ی MJ را برای خود انتخاب کند هم مزید بر علت است که فیلم نامه نویسی و کارگردانی را بسیار سرسری و بی دغدغه توصیف کنیم.